Γάμος στη Ζάκυνθο, το φλογερό λουλούδι της Ανατολής

Το Τζάντε ή Φίορο του Λεβάντε, το γαλαζοπράσινο αυτό νησί του Ιονίου προικίστηκε από τη φύση με μοναδικές ομορφιές από το ένα άκρο του ως το άλλο. Γραφικές τοποθεσίες, ειδυλλιακές παραλίες με κρυστάλλινα και δροσερά νερά, μοναδικές εκκλησίες, ξωκλήσια, μοναστήρια, μοναδική ζακυνθινή κουζίνα, μουσική και φιλοξενία, πολυτέλεια και υψηλή αισθητική στις ξενοδοχειακές υποδομές του νησιού, σε συνδυασμό με την πλούσια ιστορία και το υψηλότατο δείγμα πολιτισμού και πνευματικής καλλιέργειας των κατοίκων του που αντανακλώνται στα χιλιάδες αξιοθέατα, στα μνημεία του νησιού και όχι μόνο, κάνουν τον σαγηνευτικό αυτό τόπο μια από τις ιδανικότερες επιλογές για τη γαμήλια τελετή και το ταξίδι το μέλιτος.Το νησί είναι σίγουρο ότι θα σας αιχμαλωτίσει με τη μαγεία του όπως ακριβώς συνέβη, σύμφωνα με τη μυθολογία, και με τη θεά Άρτεμις, τη θεά του κυνηγιού που συνήθιζε να περιπλανιέται στα πράσινα δάση του νησιού, αλλά και το θεό Απόλλωνα που έπαιζε τη λύρα του κάτω από τα δαφνόδεντρα για να υμνήσει την ομορφιά του νησιού.

Ο παραδοσιακός ζακυνθινός γάμος

Τα έθιμα του παραδοσιακού γάμου, στα χωριά κυρίως της Ζακύνθου, είναι πολλά. Εδώ, ο γάμος γινόταν φυσικά με προξενιό. Στην οικογένεια του άντρα έπρεπε να γίνει απαραίτητα σύσκεψη σχετικά με την επιλογή της νύφης και τον πρώτο λόγο τον είχε πάντα ο πατέρας. Όταν έβγαινε η απόφαση για το ποια θα ήταν η υποψήφια νύφη, έστελναν στο σπίτι της το «προξενιό». Τότε οι γονείς της νύφης αποφάσιζαν αν ο γαμπρός ήταν κατάλληλος για την κόρη τους.
Αν ήταν σύμφωνοι, έβαζαν στο τραπέζι το θέμα της προίκας και ετοίμαζαν το «σκαρτσοφόλι» που άλλο δεν ήταν από το συμφωνητικό όπου ήταν καταγεγραμμένη όλη η προίκα. Στη συνέχεια, αν όλα πήγαιναν καλά, όριζαν ημερομηνία αρραβώνα ο οποίος και γινόταν στο σπίτι της νύφης. Εκεί έστρωναν τραπέζια και ετοίμαζαν τα πάντα για το μεγάλο γλέντι των αρραβώνων. Κερνούσαν ούζο και ξηρούς καρπούς και με τη συνοδεία μουσικών οργάνων, χόρευαν παραδοσιακούς χορούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι η παράδοση και τα ήθη της εποχής ήθελαν οι δύο νέοι μέχρι να στεφανωθούν να συναντώνται πάντα με την επίβλεψη κάποιου γονέα.

z2

Ο γάμος γινόταν κατά κανόνα Κυριακή και απαιτούσε μεγάλη προετοιμασία, ώστε όλα να είναι στην εντέλεια. Την Παρασκευή το συμπεθεριό του γαμπρού πήγαινε στο σπίτι της νύφης για να πάρει την προίκα της. Στόλιζαν ένα άλογο με κορδέλες, χάντρες και καμπανάκια στο λαιμό, φορούσαν τα καλά τους και ξεκινούσαν για τη νύφη. Μόλις έφταναν τους κερνούσαν, ύστερα χόρευαν και τέλος φόρτωναν την προίκα στο άλογο. Αρχικά τοποθετούσαν το στρώμα και το πάπλωμα ( που δεν έλειπαν ποτέ από τα προικιά). Μετά η νύφη έπρεπε να γυρίσει γύρω από το άλογο τρείς φορές δεξιά και τρείς αριστερά. Το έθιμο αυτό λεγόταν «στρούνισμα». Στη συνέχεια ξεκινούσαν για το σπίτι του γαμπρού, εκεί όπου όλοι οι νέοι και φυσικά ανύπαντροι έστρωναν το κρεβάτι και πετούσαν πάνω ένα αγόρι, για να είναι το πρώτο παιδί που θα κάνει η νύφη, αγόρι.
Το Σάββατο το βράδυ πήγαιναν στη νύφη το νυφικό και στη διαδρομή τραγουδούσαν παραδοσιακά τραγούδια γάμου. Αμέσως μετά ακολουθούσε ένα πολύ μεγάλο γλέντι, που κρατούσε ως το ξημέρωμα. Το νυφικό τώρα, το πήγαινε μέσα στο πατρικό της νύφης σε κονίστρα με κουφέτα, ένα καλοντυμένο αγόρι. Το τοποθετούσε πάνω στο κεφάλι του και κατά τη διαδρομή δεν έπρεπε να κοιτάζει πίσω.
Όταν έφτανε η Κυριακή, άλλαζαν τα στέφανα στο σπίτι της νύφης και όχι στην εκκλησία όπως γίνεται σήμερα. Ο γάμος τελούνταν το απόγευμα και έτσι το μεσημέρι οι συγγενείς της νύφης ήταν παρόντες στο τραπέζι που γινόταν προς τιμής τους. Αντίθετα στο σπίτι του γαμπρού, γινόταν τραπέζι μεγάλο μετά το γάμο. Το παραδοσιακό φαγητό στο τραπέζι του γάμου ήταν βραστό τράγιο κρέας με ντομάτα και ρύζι και ψητά αρνιά στη σούβλα συνοδευμένα από άφθονο κρασί και πολύ χορό.
Μετά το γλέντι έβγαινε δίσκος για οικονομική ενίσχυση του γαμπρού ώστε να μπορέσει να κάνει ένα πιο άνετο ξεκίνημα. Το γλέντι κρατούσε ως το ξημέρωμα και χόρευαν και τραγουδούσαν καλαματιανό και συρτό. Έπειτα οι νιόπαντροι πήγαιναν στην κρεβατοκάμαρα τους με σκοπό να δείξουν στα πεθερικά και στους συγγενείς την τιμή της νύφης πάνω στο φόρεμα της. Κατόπιν στηνόταν νέος χορός από τα πεθερικά γύρω από το «πουκάμισο» όπως το ονόμαζαν. Την επόμενη Κυριακή γινόταν τα «πιστρόφια», δηλαδή οι νεόνυμφοι πήγαιναν για πρώτη φορά στο σπίτι της νύφης για να δει τους γονείς της.

z3

Pin It






* required
/ /
 






* required
/ /